تبادل لینک هوشمند 
هنوزم پر مي كشه دل براي به تو رسيدن روی عکسا گرد و خاکه بیشتر دلا هلاکه قحطی گلای پونه ست تقدیرا دست زمونه ست عهد و پیمونا شکسته رشته ی دلا گسسته تقویما رو ماه تیره زندونا پر اسیره آدما یا همه مردن یا که مات و دل سپردن عصر ما عصر فریبه عصر اسمای غریبه عصر پژمردن گلدون چترای سیاه تو بارون مرگ آواز قناری مرگ عکس یادگاری تا دلت بخواد شکایت غصه ها تا بی نهایت دلای آدما تنگه غصه هم گاهی قشنگه چشما خونه ی سواله مهربون شدن محاله هک شده رو هر دیواری که چرا دوسم نداری خونه هامون پر نرده پشت هر پنجره پرده تا دلت بخواد مسافر تا بخوای عاشق و شاعر شبا سرد و بی عروسک دلای شکسته از شک زلفای خیلی پریشون خط زدن رو اسم مجنون شهری که سرش شلوغه وعده هاش همه دروغه چشمای خیره به جاده عشوه های نخریده آسمونا پر دوده قلب عاشقا کبوده گونه ی گلدونا زرده رفته و برنمیگرده آدما بی سرگذشتن آهوا بدون دشتن دفترا بدون امضا ماهیان بدون دریا تشنه ها هلاک آبن همه حرفا بی جوابن نصف زندگی نگاهه بقیش همش گناهه خدا رو انگار گذاشتن رو زمین و برنداشتن در و دیوارا سیاهه آدرسامون اشتباهه شب و روزا پر عادت وقت که شد شاید عبادت خدا مال غصه هاته وقتی غم داری خداته روی آینه ها غباره شیشه ی پنجره تاره بغضا بی صدا و کاله همه از فکر و خیاله قلک خوبیا خالی مهربونیا خیالی قفسا پر پرنده لبای بدون خنده نه شنیدنی نه گوشی نه گلی نه گلفروشی مرگ جشنای تولد مرگ اون دلی که گم شد خستگی ٬ بی اعتمادی شک و تردید زیادی امتحانای مکرر لونه های بی کبوتر مشقامون بدون امضا اسممون همیشه رسوا نمره های عشقمون تک بامامون بدون لک لک همه غایب توی دفتر مث بالای کبوتر خونه ها بدون باغچه بدون حافظ و طاقچه نه برای عشق میلی نه کسی به فکر لیلی دیگه پشت در بسته کسی بیدار ننشسته نه کسی ٬ نه انتظاری نه صدای بی قراری واسه عاشقی که دیره لااقل دلت نگیره کاش تو قحطی شقایق باز بشیم سوار قایق بشینیم بریم تو دریا من و تو تنهای تنها ماهیا خیلی امینن نمیگن اگه ببینن انقدر میریم که ساحل از من و تو بشه غافل قایق رو با هم میرونیم میریم اونجاها میمونیم جایی که نه آسمونش نه صدای مردمونش نه غمش نه جنب و جوشش نه صدای گلفروشش مث اینجا آهنی نیست خوبه اما گفتنی نیست پس ببین یادت بمونه کسی ام اینو ندونه زنده بودیم اگه فردا وعده ی ما لب دریا صبح پاشو بدون ساعت که فراموش بشه عادت نره از یاد تو زیبا وعده ی ما لب دریا 
واسه ي جواب نامت مي دونم كه خيلي ديره
بذا به حساب غربت نكنه دلت بگيره
عزيزم بگو ببينمكه چه رنگه روزگارت
خيلي دوست دارم تو مهتاب بشينم يه شب كنارت
سر تو مهربوني بذاري به روي شونم
تو فقط واسم دعا كن آخه دنبال بهونم
حالم رو اگه بپرسي خوبه تعريفي نداره
چون بلاتكليفه عاشق آخه تكليفي نداره
نكنه ازم برنجي تشنه ام تشنه ي بارون
چه قدر از دريا ما دوريم بيگناهيم هر دو تامون
بد جوري به هم مي ريزه من و گاهي اتفاقي
تو اگه نباشي از من نمي مونه چيزي باقي
مي دوني كه دست من نيست بازياي سرنوشته
رو قشنگا خط كشيده زشتا رو برام نوشته
باز كه ابري شد نگاهت بغضتم واسم عزيزه
اما اشكات رو نگه دار نذار اينجوري بريزه
من هنوز چيزي نگفتم كه تو طاقتت تموم شد
باقيش و بگم مي بيني گريه هات كلي حروم شد
حال من خيلي عجيبه دوست دارم پيشم بشيني
من نگاهت بكنم تو تو چشام عشق رو ببيني
يادته من و تو داشتيم ساده زندگي مي كرديم
از همين چشمه ي شفاف رفع تشنگي مي كرديم
يه دفه يه مهمون اومد عقلم رو يه جوري دزديد
دل تو به روش نياورد از همون دقيقه فهميد
اولش فكر نمي كردم كه دلم رو برده باشه
يا دلم گول چشاي روشنش رو خورده باشه
اما نه گذشت و ديدم دل من ديوونه تر شد
به تو گفتم و دلت از قصه ي من با خبر شد
اولش گفتم يه حسه يا يه احترام ساده
اما بعد ديدم كه عشقه آخه اندازش زياده
تو بازم طاقت آوردي مث پونه ها تو پاييز
سرنوشت تو سفيده ماجراي من غم انگيزه
بد جوري ديوونتم من فكر نكن اين اعترافه
هميشه نبودن تو كرده اين دل و كلافه
مي دونم فرقي نداره واست عاشق بودن من
مي دونم واست يكي شد بودن و نبودن من
مي دونم دوسم نداري مث روزاي گذشته
من خودم خوندم تو چشمات يه كسي اين رو نوشته
اما روح من يه درياست پره از موج و تلاطم
ساحلش تويي و موجاش خنجراي حرف مردم
آخ چه لذتي داره ناز چشماتو كشيدن
رفتن يه راه دشوار واسه هرگز نرسيدن
من كه آسمون نبودم اما عشق تو يه ماهه
سرزنش نكن دلم رو به خدا اون بي گناهه
تو كه چشماي قشنگت خونه ي صد تا ستاره س
تو كه لبخند طلاييت واسه من عمر دوباره س
بيا و مثل گذشته جز به من به همه شك كن
من بدون تو مي ميرم بيا و بهم كمك كن
باران شدم و به روی گل باریدم
گفتی که ببوس روی نیلوفر را
از عشق تو گونه های او بوسیدم
گفتی که ستاره شو دلی روشن کن
من همچو گل ستاره ها تابیدم
گفتی که برای باغ دل پیچک با ش
بر یاسمن نگاه تو پیچیدم
گفتی که برای لحظه ای دریا شو
دریا شدم و ترا به ساحل دیدم
گفتی که بیا و لحظه ای مجنون باش
مجنون شدم و ز دوریت نالیدم
گفتی که شکوفه کن به فصل پاییز
گل دادم و با ترنمت روییدم
گفتی که بیا و از وفایت بگذر
از لهجه بی وفاییت رنجیدم
گفتم که بهانه ات برایم کافیست
معنای لطیف عشق را فهمیدم 
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت: